Przejdź do głównej zawartości

Intro

Witam Cię w moich skromnych progach!

Pozwól, że się przedstawię, bo chyba tak wypada.




Nazywam się Karolina Kalisz. 11 lat temu wyemigrowałam wraz z rodziną do Wielkiej Brytanii, a od 8 lat mieszkam na północno-wschodnim wybrzeżu Anglii.

Jestem psychologiem, absolwentką studiów magisterskich na wydziale psychologii University of Sunderland (2017). Przez 5 lat pracowałam jako psycholog w ramach National Health Service (NHS) - na oddziale rehabilitacji psychiatrycznej miejscowego szpitala psychiatrycznego, następnie w poradni zdrowia psychicznego dla dzieci i młodzieży (CAMHS), by w latach 2020-2021 ukończyć z wyróżnieniem studia podyplomowe I stopnia z terapii poznawczo-behawioralnej (CBT) na Teesside University, łącząc je z pracą w ośrodku środowiskowej opieki psychologicznej (IAPT). Po blisko 2 dalszych latach intensywnej pracy terapeutycznej w poradni zdrowia psychicznego dla dorosłych (CMHT) i specjalistycznym szpitalu psychiatrycznym (oddziały psychiatrii dla osób autystycznych oraz psychiatrii sądowej), a także po 6 latach własnej psychoterapii, rozpoczęłam szkolenie z zakresu psychoterapii psychoanalitycznej.

Prywatnie jestem autystyczną żoną autystycznego męża i matką dwóch autystycznych córek (23 i 18 lat). W ten sposób, siłą rzeczy, autyzm stał się przedmiotem moich zainteresowań zawodowych i osobistych. W konsekwencji stworzyłam i przeprowadziłam szereg szkoleń (na żywo i online) dla pracowników sektorów edukacji i służby zdrowia na całym świecie dotyczących skutecznej komunikacji i współpracy z autystycznym uczniem i pacjentem, w tym dostosowania istniejących paradygmatów psychoterapeutycznych do specyfiki pacjentów autystycznych. Dodatkowo, od października 2022 jestem doktorantką na Wydziale Psychologii University of Nottingham, gdzie badam wrażliwość na odrzucenie w populacji autystycznej młodzieży.

Z uwagi na trajektorię swojej kariery mówię o sobie - żartobliwie, acz nie bez uzasadnienia - że specjalizuję się w przekuwaniu swoich wąskich i intensywnych autystycznych zainteresowań w pracę zawodową. W "życiu równoległym" od 2004 roku jestem tłumaczem medycznym. Obecnie moje zaangażowanie w tej dziedzinie obejmuje przede wszystkim kształcenie tłumaczy medycznych oraz wspieranie polskich badaczy z dziedziny Life Sciences (czyli nauk medycznych i okołomedycznych) w publikacji artykułów naukowych w języku angielskim. Ponieważ w "poprzednim życiu" byłam nauczycielem (mam prawo wykonywania zawodu nauczyciela na terenie Polski, Anglii i Walii oraz doświadczenie zawodowe w dwóch pierwszych z trzech krajów), wspieram obecnie (w "życiu równoległym") rodziny dzieci ze szczególnymi potrzebami edukacyjnymi mieszkające w Anglii w zakresie uzyskania odpowiedniego wsparcia dla dzieci w systemach oświaty, służby zdrowia i opieki społecznej.

W swojej pracy łączę unikalny sześciokąt perspektyw teoretycznych i praktycznych: doświadczenie osoby autystycznej (przeszło 40 lat doświadczenia), partnerki życiowej osoby autystycznej (24 lata doświadczenia), rodzica osoby autystycznej (23 lata doświadczenia), nauczyciela-praktyka i psychologa-psychoterapeuty z kwalifikacjami i praktyką w skrajnie odmiennych nurtach psychoterapeutycznych, w połączeniu z doświadczeniem emigracyjnym.

Jeśli akurat nie pracuję, co się niekiedy zdarza, prawdopodobnie pochłania mnie życie rodzinne, praktyka religijna (jestem Świadkiem Jehowy, obecnie pasjonuje mnie odkrywanie w Biblii skomplikowanych wątków psychologicznych i relacyjnych oraz tropienie w niej podwalin znanych modeli psychologicznych), hobby - pisanie piosenek oraz ich bezczelne wykonywanie lub nasze domowe zwierzaki - 10-letnia kotka Grażyna, 18-letni sznaucer średni Zdzisław, 3.5-letnia Elżbieta, owczarek holenderski i 1.5-roczny Chaos, owczarek belgijski Malinois. 

Na łamach tego bloga zamierzam dzielić się refleksjami psychologicznymi nad tym, co odkrywam w ramach własnego rozwoju osobistego i zawodowego, w związku ze studiami doktoranckimi, pracą zawodową, psychoterapią szkoleniową i formalnym programem kształcenia psychoterapeutycznego.

Informacje tu zawarte prezentują mój osobisty punkt widzenia, o ile nie zaznaczono inaczej z podaniem źródeł. Z drugiej strony powołanie się na autora, podręcznik czy pracę naukową nie oznacza automatycznie, że zgadzam się w całości lub części z poglądami danej osoby czy promuję jej działania. Posty publikowane na łamach tego bloga nie stanowią elementu procesu diagnostycznego, poradnictwa czy terapii. Służą one wyłącznie poszerzeniu horyzontów czytelnika i żadną miarą nie zastępują indywidualnej konsultacji specjalistycznej. Wykorzystanie informacji zawartych w publikowanych przeze mnie postach w praktyce do celów innych niż prewencyjne/ profilaktyczne, zawsze powinno być konsultowane ze specjalistą.

Skoro zatem poznaliśmy się już wstępnie i ustaliliśmy "ground rules", zapraszam Cię do podróży po moim świecie, będzie mi miło regularnie Cię tutaj gościć.

Jeśli potrzebujesz się ze mną skontaktować, możesz to zrobić za pośrednictwem następujących kanałów:

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Regulacja emocji u młodszych dzieci

  Takie mniej więcej pytanie padło niedawno w jednej z grup dla rodziców. Przyznacie, że fajne? Moim zdaniem bardzo, ogólnie lubię, gdy ludzie mają w sobie skłonność do refleksji. I dlatego chyba przykuło ono moją uwagę. Żebym nie była gołosłowna, oddaję głos autorce pytania: "Hej, czy możecie polecić techniki samoregulacji dla 6 letniego autystycznego chłopca? Mój synek mnie wczoraj zaskoczył, poprosiłam go by się uspokoił i mi powiedział, że nie wie jak. Pokazałam mu ćwiczenia oddechowe i pomogło, ale czuję się niesamowicie winna, że mi nie przyszło do głowy, że on może nie wiedzieć, jak się uspokoić" Ja oczywiście zgodnie ze swoim zwyczajem najpierw wspomniałam o zadbaniu o potrzeby sensoryczne , tzn. zwróceniu uwagi, żeby dziecku dostarczać tej stymulacji sensorycznej, której poszukuje i nie bombardować go tymi rodzajami, które działają na nie awersyjnie. Dlaczego to takie ważne w ogóle a w szczególności u dzieci autystycznych? Z dwóch powodów, o których poniżej. Po pierw...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

PDA (patologiczne unikanie wymagań)

To właściwie jest post psychoedukacyjny, który powstał poniekąd na życzenie, w następstwie  dyskusji o PDA jaka rozgorzała w grupie Autyzm w UK (po polsku) tutaj:  https://www.facebook.com/groups/autyzmwuk   . PDA (Pathological Demand Avoidance) to pewien profil/ rys osobowościowy w ramach spektrum autyzmu, czyli określenie opisujące osoby unikające codziennych wymagań przy użyciu do tego celu szeregu strategii „społecznych” w związku z doświadczanym wysokim poziomem lęku. W rozumieniu istniejących klasyfikacji chorób i zaburzeń (czy ICD-11 czy DSM-V), PDA nie jest odrębną jednostką nozologiczną (diagnostyczną), ale bardziej zespołem cech obecnych u niektórych osób z rozpoznaniem autyzmu. W związku z tym, niemożliwe jest otrzymanie 'diagnozy PDA', możliwe jest natomiast opisanie profilu PDA w raporcie diagnostycznym wystawianym w związku z rozpoznaniem autyzmu, lub w okresie późniejszym, gdy cechy takie zostaną dostrzeżone.  . Jak to wygląda? Osoby z 'rysem' PDA: uni...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Psycholog, psychoterapeuta, psychiatra - kto? co? jak? gdzie? kiedy?

Post ten jest pierwszym z serii postów przybliżających pracowników sektora zdrowia psychicznego. Pomysł powstał w związku z powszechnym w social mediach trendem - Twórca Wątku w grupie społecznościowej pisze o obniżeniu nastroju, lęku, braku motywacji itp. Zasadnicza większość porad brzmi "idź do jakiegoś psychologa".  W tym cyklu chcę Wam powiedzieć, dlaczego "jakiś psycholog" nie jest nigdy dobrą odpowiedzią na takie sytuacje i potrzeby - "porządny psycholog" w ogóle czasem jest, ale też nie zawsze. Są też inne zawody pomocowe zajmujące się zdrowiem psychicznym poza psychologami, m.in. psychoterapeuci i psychiatrzy. Chcę zatem napisać o zakresach obowiązków i kompetencjach poszczególnych grup. Dzięki temu łatwiej będzie Wam się zorientować, kogo Wam lub Waszym bliskim potrzeba. . Osobiście mieszkam, jak nazwa głosi, "na Rubieży", a konkretnie w UK, zatem pisząc o różnicach między zawodami pomocowymi, będę odnosić się do brytyjskiego państwowego...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej